چند کلمه در شرح محتوای وب‌سایت...
هفت سين چيست؟
هفت.سين.چيست؟
هفت‌سين سفره‌اي است که ايرانيان هنگام نوروز مي‌آرايند
آنچه که در اين سفره قرار مي‌گيرد، بايد داراي پنج ويژگي زير باشد:
1. پارسي باشد؛
2. با بند واژه? «س» آغاز شود؛
3. ريشه? گياهي داشته باشد؛
4. خوردني باشد؛
5. اسم مرکب نباشد.نام آنها از واژههاي ترکيبي ( مانند سبزيپلو، سير ترشي، سيب زميني و مانند آنها) ساخته نشده باشد.؛
با نگرش به آنچه که آمد، شگفتي بزرگيست که در بيست ميليون واژههاي پارسي، نميتوان هشتمي را براي هفت سين‌هاي نوروزي پيدا کرد که داراي اين پنج ويژگي باشند.بنابراين هر آنچه که داراي اين ويژگي‌ها نباشد – اگر چه با بندواژه? «س» هم آغاز شده باشد – نميتوان جزء هفت سين به حسابش آورد. در زبان پارسي، تنها هفت چيز هستند که اين ويژگي‌ها را دارا هستند:
1. سير : نماد اهورامزدا
2. سيب: نماد فرشته سپندار مذ، فرشته زن، باروري و پرستاري است.(اسفند)
3. سبزي:نماد فرشته ارديبهشت و نماد زندگي دوباره است.
4. سنجد : نماد فرشته خرداد و نماد عشق است.
5. سرکه: نماد فرشته امرداد و نماد صبر و شکيبايي و جاودانگي است.
6. سمنو : نماد فرشته شهريور و نماد خواربار است.
7. سماق: نماد فرشته بهمن و نماد باران يا رنگ طلوع خورشيد است.(بدانيد که سماغ واژه پارسي است و نبايد با بندواژه “ق” نوشته شود و سماک نام نژاده آن است.)
کلمات مرکب مانند سيب زميني و سيرترشي و کلماتي که مربوط به غير روييدني خوراکي مانند سپند، سنبل و سکه و … باشند در اين محدود قرار نمي‌گيرند و جز سين‌هاي اصلي شمارش نمي‌شوند.بر اين پايه: – سنبل (نه خوراکي است نه پارسي) تازي است – سکّه (نه خوراکي است نه پارسي) تازي است – سماور (نه خوراکي است نه پارسي) روسي است. همچنين سوزن و سيخ و سه پايه و مانند اينها.
هرچند که در سفره? هفت سين بايد به هرحال هفت جزء که با آواي «سين» آغاز مي‌شوند (نمادي از «سپنتا») چيده شود، ولي براي زينت و چيدمان دلپذيرتر سفره? هفت سين، تقريباً همه? خانواده‌هاي ايراني اجزاء ديگري هم در سفره مي‌چينند و در آرايش و رنگاميزي سفره شان نهايت خوش سليقگي را اعمال مي‌کنند.
آينه و کتابي مقدس در کنار آن هم از اجزائي است که تقريباً در هر سفره? هفت سيني چيده مي‌شود. برخي بر اين باورند که سکه که نماد «دارايي» وآب که نماد «پاکي و روشنايي» است بهتر است در کنار هم قرار گيرند و سکه را درون ظرفي از آب سر سفره مي‌گذارند.
در سفره مرسوم است، ميوه، گل، شيريني‌هاي سنتي، ماهي قرمز، سبزي خوردن، کتاب آسماني، ديوان شاعران، و آينه قرار دهند.
بنا بر اطلاعات دانشنامه ايرانيکا تاريخچه اين سنت مبهم است. در يک دوبيتي نسبتا متاخر آن را از زمان کيانيان بصورت هفت شين دانسته که شامل مواردي چون (شهد، شير، شراب، شکر ناب، شمع و شمشاد) مي‌شده‌است. با اين حال به روشني اين نظر مردود است چرا که «شهد» و «شراب» هردو واژه‌هايي عربي هستند. ايده? «هفت شين» بيشتر توسط شبکه‌هاي فارسي زبان خارج از ايران پشتيباني شده و گفته مي‌شود که شراب پس از اسلام و به دليل باورهاي اسلامي، جايش را به سرکه داده‌است و هفت شين به هفت سين تبديل شده‌است، حال آنکه واژه? شراب، خود پس از اسلام به ايران وارد شد و پيش از آن در فارسي از «مي» بدين منظور استفاده مي‌شده‌است.
در زمان هخامنشيان در نوروز به روي هفت ظرف چيني غذا مي‌گذاشتند که به آن هفت چين يا هفت چيدني مي‌گفتند در کتاب فروري آمده‌است در روزگار ساسانيان، قاب‌هاي زيباي منقوش و گرانبها از جنس کائولين، از چين به ايران وارد مي‌شد. يکي از کالاهاي مهم بازرگاني چين و ايران همين ظرف‌هايي بود که بعدها به نام کشوري که از آن آمده بودند «چيني» نام گذاري شد و به گويشي ديگر به شکل سيني و به صورت معرب «سيني» در ايران رواج يافتند.
چنانچه مسلمانان قرآن، زرتشتيان اوستا و کليميان تورات را بر بالاي سفره‌هايشان جاي مي‌دهند. بر سر سفره زرتشتيان در کنار اسپند و سنجد، «آويشن» هم ديده مي‌شود که به گفته موبد فيروزگري خاصيت ضدعفوني کننده و دارويي دارد و به نيت سلامتي و بيشتر به حالت تبرک بر سر سفره گذاشته مي‌شود.
